Bij feest hoort dansen. De vorige dierenbundel van Toon Tellegen, Morgen was het feest (2008), luidde een terugkeer in naar zijn oudere dierenverhalen, van voordat de twijfel en andere zorgen de verhalen domineerden. In deze nieuwe, korte bundeling gaat hij door op dat elan met vijf vrolijke verhalen, waarin kleine zorgen overstegen worden door onbekommerd dansen. Het nijlpaard en de neushoorn zitten niet in met hun logheid, en maken er een kunst van dat hun dansen nergens op lijkt. 'Wat dans je heerlijk, honingtaart': de beer is nog steeds verlekkerd op taarten, en hapt er een bij stukjes en beetjes weg terwijl hij ermee danst. Het schrijvertje lijkt al te dansen terwijl het 'schrijft' op het water, maar het kan nog sierlijker wanneer het bewust aan het dansen slaat. De egel is zoals steeds erg onzeker over zichzelf, en wil liever op een afstand dansen met de eekhoorn. Ze spreken af per brief, en dansen elk hun dans in hun eigen woning. Ongewoon in Tellegens dierenuniversum is dat de bomen subjecten worden. Ze dansen de hele dag, tot grote verwondering van de dieren.
Verwondering weet Tellegen nog steeds over te brengen in zijn dierenverhalen, ook al zijn dit de zoveelste en lichtere variaties op bekende figuren, thema's en motieven. De onstuitbare honger van de beer naar taart werd al in tientallen verhalen vertolkt, maar Tellegen houdt dat gegeven fris door de nu eens lieflijke, dan weer gulzige dans van de beer. De talrijke prenten van Annemarie van Haeringen, die eerder al Tellegens Is er dan niemand boos? (2002) en Plotseling ging de olifant aan (2004) illustreerde, ondersteunen die frisheid. Het was op haar vraag dat Tellegen deze dansverhalen schreef, en ze spant haar vluchtige, fijne tekenlijn tot het uiterste om logheid met elegantie te combineren in de dansposes van het nijlpaard, de neushoorn, de beer en de egel. De eerste twee, die eerder een dansje waagden in Is er dan niemand boos?, vertolken een merkwaardige parendans met enkele breakdance-elementen. De beer tolt enthousiast rond met de honingtaart, terwijl de egel onzekere balletpassen zet. Helemaal sierlijk zijn de fijne figuren van de krekel, het schrijvertje en de eekhoorn, die respectievelijk als in een musical, als een ballerina, en als een trotse flamencodanser, hier passen neerzetten. De bomen zet van Haeringen in aquarel neer, zonder lijn, als ranke, springerige figuren in een klassieke groepsdans. Op de schutbladen tekent ze dierensporen in lijnen als waren het aanwijzingen voor dansen. [Chris Bulcaen] Masquer le texte

Twee zwaargewichten, het nijlpaard en de neushoorn, doen een nergens op lijkende dans, de beer danst op het feest van krekel met zijn geliefde honingtaart, een samenspraak (met spraakverwarring) tussen het schrijvertje en de eekhoorn, de egel en de eekhoorn die per brief dansen omdat ze zich in het openbaar schamen en de feestdans van de bomen; oftewel vijf nieuwe dierenverhalen van deze in jeugdboekenland hoog aangeschreven auteur. De verhalen hebben in de goede traditie van de auteur een diepzinnigere en minder voorspelbare inhoud dan het doorsnee dierenverhaal. De illustraties - met pen omlijnde aquarellen - variëren in grootte. De paginagrote tekeningen zijn sfeervol. De kleinere illustraties beperken zich hoofdzakelijk tot separaat getekende dieren die in diverse dansposes zijn afgebeeld. Het laatste verhaal is in andere stijl geïllustreerd. Voor alle tekeningen geldt dat ze een sobere uitstraling hebben, maar wel een geslaagde aanvulling zijn op de tekst. Dit illustere duo heeft een mooi uitgegeven en niet geijkt voorlees- en prentenboek afgeleverd. Vanaf ca. 6 jaar. Masquer le texte

Dit mooie boek bundelt vijf nieuwe verhalen over dansende dieren. We mogen kijken hoe de neushoorn en het nijlpaard een dans doen die nergens op lijkt, hoe een beer met een luchtige honingtaart danst tot die taart enkel nog maar lucht is, hoe de eekhoorn in bewondering staat voor het dansende schrijvertje, hoe de bomen met elkaar zwierig dansen op een ochtend aan het eind van de zomer. Het mooiste verhaal is echter dat van eekhoorn en de egel. Egel wil doodgraag eens dansen met de eekhoorn, maar hij vindt dat dat geen gezicht is en zijn stekels zitten ook danig in de weg. Hij vindt de oplossing en schrijft een brief aan eekhoorn waarin hij vraagt om op afstand met elkaar te dansen, elk in hun eigen huis. Als eekhoorn de brief leest, begint hij meteen aan een dans en schrijft de egel terug: ‘wat dansen we heerlijk!’. Hoewel ze elkaar niet kunnen zien, kunnen ze elkaar wel voelen en vinden ze dat ze nog nooit zo heerlijk hebben gedanst. Toon Tellegen en Annemarie van Haeringen maakten weer een bijzonder mooi boek, fantasievol geschreven en doorvlochten met wat poëzie, humor en filosofie. Hoewel elk verhaal slechts kleine emoties omschrijft, spreken ze de lezer onmiddellijk aan. De illustraties maken de sfeer compleet. Een niet alledaags maar wel heel mooi verhalenboek!

Masquer le texte