De Gierenclub is een cynische naam voor een gesloten website voor oorlogsjournalisten. Rudi Vranckx is er zo één, en in deze striproman neemt hij je mee achter de schermen van de revoluties/burgeroorlogen die nu al jaren doorheen de Arabische wereld woeden. De beminnelijke Vranckx kun je niet van cynisme verdenken, maar hij is wel trots op de club waartoe hij behoort en onderstreept meermaals het belang van hun werk. Het relativeringsvermogen dat spreekt uit de naam van de informele vereniging probeert Vranckx eveneens te behouden: ‘We waren voortdurend onderweg, we sliepen niet meer, de wereld, mijn wereld, stond in brand. We leefden op adrenaline. Dag Jan, Dag Erik, Hoi Hans, ook hier? Daniel, waar is het te doen? De geschiedenis ging te snel voor ons. We begonnen op een rondreizend circus te lijken. Een circus van de dood.’
Dit lijvige boek begint met de moord op journalist Mohamed Hourani in het Syrische Deraa. In Homs ontsnapt ook Vranckx aan de dood en ziet hij een collega omkomen. ‘Nadien was het nooit meer hetzelfde’ heet het hoofdstuk waarin hij je die gebeurtenissen uit eerste hand laat meebeleven. Ze zijn allicht ook de bestaansreden van deze strip. Vranckx vertelt over zijn twijfels, angsten en overtuiging, en over de verschrikkingen die hij zag en hoorde sinds het uitbreken van de revolte in Tunesië eind 2010.
De gesprekken met tekenaar Strzelecki onderbreken letterlijk de verstripping van al die ervaringen. Je ziet de twee auteurs in een andere, cartoonachtige stijl. Deze intermezzo's structureren de verschillende reportages in de betrokken landen, steeds licht verschillend van stijl, aanpak en uitwerking. Getuigenissen van slachtoffers (of hun familie) van repressie of geweld zijn sober en monochroom ingekleurd. Zo beginnen ook de angstige nachten op het Tahrirplein in Caïro, maar daar wordt het al kleurrijker wanneer dictator Moebarak echt verdreven blijkt. Hoop kleurt letterlijk de gesprekken met een slachtoffer van repressie en met Nobelsprijswinnares Nawal El Saadawi, en ook de reportage over het verschrikkelijke lot van oorlogskinderen in het Libische Misurata, die echter wel met liefde worden opgevangen.
Een opvallende grafische sequentie in die zin is het lynchen van kolonel Khaddafi, gezet tegen een zwarte pagina-achtergrond waarop enkel het bloed van de dictator voor kleur zorgt. Deze op zich best sterke stroken leggen een beetje een zwakte bloot: terwijl Vranckx uit eerste hand getuigt, is Caryl Strzelelecki vaak aangewezen op bekend beeldmateriaal en YouTube. Zo hebben sommige passages, zeker voor wie het nieuws wat volgt, een redelijk déjà vu-gehalte. Voor het overige geen klachten over de grafiek: schetsmatig realisme dat in de lijn ligt van Joe Sacco. Om die man kun je moeilijk heen als het gaat om stripjournalistiek, want hij is de verpersoonlijking van het genre. Vranckx en Strzelelecki doen hier een lovenswaardige poging om dat ook bij ons te introduceren.
Dat De gierenclub een wat brokkelig geheel is dat zwaar inzet op de figuur van Vranckx, en dat het tekenwerk al eens aan scherpte verliest, moeten we erbij nemen. Het resultaat is evengoed opmerkelijk en verdienstelijk. [Wilfried Poelmans] Hide text

Autobiografische, journalistieke graphic novel over de belevenissen en observaties van VRT-journalist Rudi Franckx tijdens de Arabische Lente in combinatie met beeld (in zwart-wit en kleur) van striptekenaar Caryl Strzelecki. Achtereenvolgens komen de gebeurtenissen in Tunesië, Egypte, Libië en Syrië aan bod. Verhalen over chaos, geweld, onderdrukking en verzet, moord en martelingen, de ontwrichting van het dagelijks leven, ooggetuigenverslagen, interviews met slachtoffers en hun familie, maar vooral over de positie van oorlogsjournalisten (de 'gieren') in dit alles, die hun leven vaak niet zeker zijn. Op een aantal zwarte bladzijdes wordt de lynchpartij op de Libische dictator Kadhafi uitgebeeld. Indrukwekkend, vaak gruwelijk en actueel verslag dat sterk doet denken aan het werk van de beroemde journalist/striptekenaar Joe Sacco wiens niveau echter noch in woord noch in beeld gehaald wordt. De titel is ontleend aan een besloten Facebookgroep van oorlogsverslaggevers en mensenrechtenactivisten. Achterin een kaartje van het gebied en een lijst van omgekomen journalisten. Hide text