In Oost-Europa bestaat er een woord voor de burn-out die miljoenen Oost-Europese huishoudelijke en zorghulpen treft: 'de Italiaanse ziekte'. Om voor hun kinderen te kunnen zorgen werken miljoenen vrouwen uit bijvoorbeeld de Filipijnen en Oost-Europa in het buitenland. Daar worden ze ingehuurd om voor hulpbehoevende ouderen te zorgen of tweeverdieners te ontlasten bij de zorg voor hun kinderen en het huishouden.

Veel van deze badantes zien hun eigen kinderen niet opgroeien en keren nooit meer terug naar huis. Degenen die na jaren afwezigheid wel terugkeren, treffen een uiteengereten familie waar de onderlinge relaties voor altijd zijn getekend en vaak zelfs zijn verwoest.

Balzano portretteert in zijn geëngageerde roman Als ik terugkom zo'n Roemeens gezin vanuit het perspectief van de moeder en haar twee kinderen. Om een opleiding voor haar dochter Angelica en zoon Manuel te kunnen bekostigen en hun huis op te knappen, verlaat moeder Daniela van de ene op de andere dag haar kinderen en man Filip om in Italië te gaan werken. Al snel vervreemden de gezinsleden van elkaar en delen ze nauwelijks nog iets van hun gevoelsleven.

Terwijl Daniela door uitputting en schuldgevoel wordt gekweld, gaat het met haar gezin ook steeds slechter. Balzano toont het schrijnende verhaal van deze verborgen wereld. Verhalen zoals je ze in de media maar weinig leest. Gelukkig is er literatuur.