Deze gedichtenbundel is een bloemlezing waarin vijftig Nederlandstalige dichters hun poëzie etaleren. De gevarieerdheid die daardoor ontstaat, kan verhelderend en verlichtend werken. Immers, elk nieuw gedicht toont een ander karakter. Nadeel is dat de dichters in een relatieve anonimiteit blijven: de kans om eruit te springen is minimaal. Voor de lezer is zo’n bloemlezing een ‘avontuur’; je schuift de gedichten die je afwijst terzijde en je onthoudt de poëzie die je aanspreekt. Er is wel een overeenkomst tussen de gedichten te zien: ze doen nogal klassiek aan, iets dat niet negatief moet worden uitgelegd. Er valt dus veel te lezen, omdat de dichters de gelegenheid aangrijpen om in één gedicht zoveel mogelijk te zeggen. Er wordt door enkelen gezocht naar weinig woorden met een boodschap, woorden waarin de lezer een richting wordt gewezen. In deze bundel laten de dichters niet zoveel aan de verbeelding of verwachting over. Daardoor lijken sommige bijdragen meer op poëtisch proza. Ook daar is niets op tegen. In elk geval een leuke verzameling voor een koude winteravond. Verberg tekst