Dendert Dieuwertje Heuvelings enigszins uit het niets de boekenwereld binnen, dan doorliep Hans Depelchin (°1991) eerder het klassieke parcours van literair jong veulen. De tegenwoordig in Sint-Gillis wonende Oostendenaar heeft een master vergelijkende letterkunde op zak, studeerde woordkunst aan het Antwerpse Conservatorium, animeerde popbandjes en publiceerde al flink wat verhalen en poëzie, onder meer in Het Liegend Konijn en vooral in DW B. En het zoemde rond: die Depelchin moest je in de gaten houden. Uitgevers dongen openlijk naar zijn hand.

In zijn broeierige debuutroman Weekdier, die begin november verschijnt bij De Geus, duikelen we binnen in het leven van vijf personages, allemaal bijna dertigers. Ze zijn behept met ambitie maar worden ook geplaagd door enige landerigheid. Ze bedrijven allemaal iets kunsterigs, maar lijken al van menige illusie beroofd. Hun gedrag mag soms edgy, gevaarlijk of zelfs destructief heten. Ze torsen soms wat sullige namen als Franky De Pillecyn, Johannes Vanneste, Colline Hoogstoel, Mathilde Beckers of Briekje Van Dam. Ze zijn pianist, fotograaf, schrijver/recensent of actrice en wonen in de Bevrijdingslaan, een straat die onder druk komt te staan én waarvan café Zanzibar met Dikke Kelly de draaischijf lijkt.

Depelchin laat de gebeurtenissen langzaamaan in elkaar grijpen. Weekdier is thematisch rijk met veel eigentijdse thema's maar nog wat stuurloos en bevat te veel personages die elkaar soms voor de voeten lopen. Maar Depelchin is een stilist, dat proef je meteen, bij momenten haast een discipel van Yves Petry. Hij injecteert zijn proza met ideeën en terugkerende motiefjes, en met seks en perversie, naar zijn grote voorbeeld Georges Bataille (let op de kinky openingsscène), al is Weekdier een stuk ingetogener dan zijn korte verhalen. Er schuilt geregeld een grote stuwkracht in deze roman, maar zoals vrijwel elke debutant propt en stouwt Depelchin zijn boek vol, terwijl zijn (magere) plot wat gezocht lijkt. Ambitie is er alleszins op overschot: "Pfeijffer slaagt er toch ook in om duizenden boeken te verkopen zonder evidente literatuur af te leveren? Laten we zeggen dat ik me dus eerder verwant voel aan Pfeijffer dan aan pakweg Lize Spit. Of klinkt dat arrogant?", vertelde Depelchin deze zomer in Knack.

Hans Depelchin, Weekdier, De Geus, 288 p., 22,50 euro.

Verberg tekst

In een kelder komen een aantal mensen bij elkaar voor een ceremonie, een afscheid lijkt het wel, van een jongen, een straat en een gemeenschap die onder de rupsbanden van de aanstormende bulldozers en graafmachines zullen verdwijnen. We zitten in de Bevrijdingslaan, in het museumkwartier, waar kunstenaars en kunstliefhebbers bij elkaar hokken als waren het dwergkonijnen. In zijn debuutroman Weekdier volgt Hans Depelchin er een aantal: een fotograaf, een schrijfster, een pianist. Ze strijden met elkaar en vooral ook met zichzelf, want ze gaan allemaal naar de dertig toe en vragen zich af of ze wel goed bezig zijn. Wie zijn ze? Hebben ze de goede partner? Raken ze vooruit in het leven? En wanneer komen de kinderen? Depelchin is soms vlijmscherp in zijn typeringen. De actrice die na drie weken met haar Mini Cooper Countryman naar de garage rijdt om te klagen over het al te fallische ontwerp van de handrem, waardoor ze tijdens het rijden de hele tijd met het knopje zit te spelen, is bijvoorbeeld grandioos. Maar nu en dan vergaloppeert hij zich ook in zijn jeugdig enthousiasme en gaat hij uit de bol in wijdlopige fantasieën en nachtmerries. Zijn personages vatten hun tijd en hun leeftijd, maar hebben al te veel moeite met leven.

***

De Geus, 333 blz., € 22,50.

Verberg tekst

Aan de Bevrijdingslaan wonen veel artistieke types, onder wie een pianist, een fotograaf, een schrijfster, een beeldend kunstenaar en een actrice. Ze zijn nog jong, maar voelen zich soms al oud en voelen de druk van maatschappelijke verwachtingen. Ze hebben grootse dromen die door de een met meer succes worden verwezenlijkt dan door de ander. Vaak worden die dromen getemperd door de realiteit. Ze zoeken naar erkenning, liefde en houvast. Seks speelt een grote rol in dit verhaal dat een momentopname toont van de levens van de personages. De Vlaamse auteur (1991) schrijft al enige tijd korte verhalen en columns. Verfrissend is dat hij over het kunstenaarsmilieu schrijft zonder dat het een elitaire indruk wekt. De typering van de diverse personages is sterker dan het wat onevenwichtig uitgewerkte verhaal, dat van wat meer focus zou hebben geprofiteerd. Toch is het een alleraardigst debuut dat eerder jongere dan oudere lezers zal aanspreken.