Kerken, tempels, moskeeën, maar ook paleizen zijn gebouwd om grote groepen mensen te herbergen. Om die grote ruimtes te overdekken, bedachten architecten oplossingen als gewelven en koepels. En daarvan vonden weer anderen dat het de ideale plekken waren om een boodschap te verkondigen, over hoe je je een plek in de hemel kon verwerven, over het heil dat je van bepaalde machthebbers kon verwachten of hoe je je door figuratieve pracht en praal nietig kon laten voelen. In dit boek vertelt de Engelse kunsthistorica Catherine McCormack de verhalen van een groot aantal van die plafonddecoraties, zoals de Sixtijnse kapel in Vaticaanstad, de Koningsmoskee in Isfahan, de Senso-Ji Tempel in Tokio, maar ook metrostations in Stockholm. Op het grote verhaal valt nog wel wat af te dingen. Mensen kijken niet van nature omhoog, zoals de auteur stelt. Dat doen ze pas als anderen willen dat ze daar iets zien. Ook is een opdeling in Religie, Cultuur, Macht, Politiek wel erg kunstmatig, omdat er heel veel overlap is. Gelukkig zijn de verhalen per voorbeeld veel beter. En de fotografie is overweldigend.